Əбу Хұрайра (р.а.) əңгімелеуде:

Бірде мұсылмандардың бірі келіп: «Уа, Расулаллаһ! Мен өте бір сіңірі шыққан кедеймін» деді. Пайғамбарымыз (с.ғ.с) жарына оны құр қол қайтармауын бұйырып еді, жары: «Раббымның атымен ант етемін. Үйде қара судан басқа еш нəрсе жоқ!» деді.

Алла елшісі екінші жарына хабар салады. Ол да үйде тіске сыздық қылар нəр қалмағанын айтады. Пайғамбарымыз сахабалары нан: «Мына кісіні бүгін кім қонақ ете алады?» деп сұрады. Əбу Талха орнынан тұрып «Мен қонақ ете аламын» деді.

Үйіне келіп əйеліне: «Үйде ішіп-жейтін не бар?» дейді. Əйелі тек балаларға ғана жететін азық барын айтты. Əбу Талха: «Сен балаларды ертерек жатқыз. Не бар, дастарханға бəрін əкел. Қонақ дастарханға жақындағанда, шамды бір ыңғайын келтіріп байқаусызда өшіріп алған бол. Қонақ біздің қосылып тамақ алғандай болып отырғанымызды қараңғыда байқай қоймас» дейді.

Қонақ еш нəрседен хабарсыз тамақтанды. Алайда, сол түні үй иелері аштықтан бұратылып, көрер таңды көзбен атқызды. Таң атып əлгі қонақжай ансар мешітке келгенде, екі əлем Сардары (с.ғ.с.) оған: «Алла Тағала жасаған игі амалыңа разылық танытты» деді.

Осы оқиғаға орай «Өздері таршылықта бола тұра, басқаны өздерінен артық көреді»(Хашыр, 59/9) деген аят түскен еді.

Алау ƏДІЛБАЕВ,

исламтанушы