Абылайханның тұсында болса керек. Қазақтың бір батыры қолға түсіп, дұшпандар оны кепілге ұстап зынданға тастайды. «Қонағымыз емессің, не жейтін едің соны ғана айт» – дейді. «Күнде сойылып жатқан малдарыңның басын ғана пісіріп беріңіздер, сол жетеді» деген соң, соған келіседі. Бір жағы дұшпанының мал басы кеми берсін деген амалы ма, күнде зынданда жатып бас жеп жатады. Оған дейін бас сыйлы ас болмаса керек.

Бірнеше ай өтіп белгілі келісімнен соң, батыр зынданнан бостандыққа шығады. Күн көрмей, күтім көрмей, азып-тозды-ау деген оймен жағдай жасамаққа дайындалған ел-жұрты батырдың көзі жайнап, еңсесі тік келе жатқанын көріп таң қалысады. Мұның сыры бас жегендігінде екендігін зерттеп білген қазақ бастың ер-азаматтар үшін маңызы жоғары болғандықтан да үлкен ақсақалдардың күш-қайратын толықтыруға арнайы сый ретінде ұсынған екен. Осылайша, малдың басын әспеттеп, тек сыйлы үлкен кісілерге ұсыну дәстүрге ұласқан. Әкесі тірі тұрғанда баласы бас ұстамайтындығы да арнайы үлкендерге деген құрметтен болса керек!