Хазіреті Мәулананың қызы бір күні әкесіне күйеуінің сараңдығын айтып шағымданады. «Әке, ол адам соншалықты мал-мүлкі, құлдары бол тұра, аш жүреді, үстіне де киім алмайды»,- дейді.
Мәулана былай деп жауап береді: «Дұрыс емес әрине, бірақ осындай сараңдар мен сараңдықтар болмаса, бұл дүниенің мал-мүлкі қалай жиналар еді?»-дейді. Сосын бір оқиға туралы айтады:
Бай, бірақ сараң бір адам екен. Бір күні мешітке барады. Бірден «Үйдегі шамды өшірдім бе екен?»-деп күмәнға салына бастайды.
Ерінбестен қайтадан үйіне келіп, күңіне айқайлайды: «Дереу шамды өшір, майы таусылмасын, бірақ есікті ашушы болма».
Күң «Есікті неге ашпаймын?»-дейді. «Есікті ашқанда тоқпағын қажайсың»-дейді.
Сонда күң: «Соншалықты есеппен жүретін болсаңыз, мешіттен осы жерге дейін жүргенде, аяқ киіміңіздің тозатынын ойламадыңыз ба?»-деп сұрайды.
Қожайыны бұл сұраққа «Қалайша ойламаймын, бұл жерге жалаңаяқ келдім, міне, аяқ киімім қолтығымда»,-дейді.
Бұл оқиғаны естіген Хазірет Мәулананың қызы өзінің жағдайына шүкіршілік еткен екен.
«Сараң адам ақ нанды құшақтап отырып аштан өледі» (Мақал)